Često se može čuti da sveštenici i teolozi za Isusa kažu Hristos, međutim mnogi ne znaju da poreklo ovog imena vuče korene od apostola Pavla.
Prilikom proučavanja lika Isusa sa istorijske tačke gledišta, uvek se koristi njegovo pravo ime – Isus Nazarećanin, prema gradu u kom je odrastao, Nazaretu. Hristos ili Isus Hrist su termini koji pripadaju sferi teologije – jer je Hristots grčki izraz koji znači „Pomazanik“, koji je često koristio apostol Pavle u svojim propovedima i jevanđeljima.
Iako je Pavle iz Tarisa imao jevrejske korene, on je odrastao u Kilikiji – koja se nalazi na jugoistoku današnje Turske. U periodu kada je on rođen, helenizovani deo Seleukidskog carstva je već 70 godina bio pod rimskom vlašću. Drugim rečima na mestu gde se spaja istok i zapad, zbog čega je često nazivan i „apostolom neznabožaca“, a mnogi moderni istoričari smatraju da je upravo iz ovog razloga znao kako da prilagodi glavnu poruku hrišćanstva na način da je čuje ceo antički svet.
Kada je govorio ili pisao o Isusu, on ga je nazivao Hristos tj. Pomazanik i na taj način vršio veliki uticaj na formiranje hrišćanstva. Ovaj termin je na kraju naširoko usvojen u simboličnom i religioznom smislu, dok je Isus u ovim krugovima korišćen samo da bi se označio čovek.
Poslat od Boga
Sam čin pomazanja uljem je predstavljao uobičajen obred u nekoliko drevnih civilizacija sa područja Mediterana. Verovalo se da kroz ulje, božanstvo štiti pomazanika i na taj način ga priznaje kao svog predstavnika na Zemlji. Iz ovog razloga, praksa je korišćena kako bi se potvrdio legitimitet sveštenstva ili u slučaju teokratskih monarhija – kralja.
Miriopomazanje je spominjano u Tori, kao postupak kojim su izraelski kraljevi dobijali dvostruku potvrdu svog legitimiteta od sveštenika i od predstavnika svog plemena u ime Boga. S druge strane, pomazanik na hebrejskom dolazi od reči „mesija“, izraza koji nije bio ograničen samo na kralja. Jevrejska tradicija pripisuje ovu titulu svima onima za koje se veruje da su poslati od Boga, od patrijarha do persijskog cara Kira Velikog – koji je oslobodio Jevreje iz izgnanstva u Vavilonu i sponzorisao izgradnju Drugog hrama u Jerusalimu.
Nakon što je Gnej Pompej Veliki 63. godine p.n.e. pripojio Judeju Rimu, pojavilo se nekoliko osoba koje su za sebe tvrdile da su mesije. Istoričar Flavije pominje njih devet, pored Jovana Krstitelja i Isusa, kog su sledbenici smatrali poslednjim mesijom prorečenim u Tori i onim koji će doneti carstvo Božje na Zemlju. A kada je hrišćanstvo uspostavljeno kao organizovani kult, ovaj aspekt je postao osnovni stub za legitimitet verske moći.
Izvor: 24sedamrs
Foto: Pixabay