Iako se uopšteno smatra da je ekonomski rast poguban po biodiverzitet, posle određene tačke razvoj počinje da radi u korist prirodne okoline, a društvo umesto da masovno seče počinje da sadi nove šume.
U ranim fazama ekonomskog rasta dolazi do naglog povećanja broja stanovnika i nivoa zagađenosti, kao i do značajnog smanjenja zelenih površina. Međutim, kako se neka država bliži nivou zemalja sa srednjim prihodom, taj trend polako počinje da se preokreće, iz više razloga. Uvođenje sanitarnih sistema, postepeno implementiranje savremenih standarda u proizvodnju (sa ograničenjem polucije iz fabrika), smanjenje prirodnog priraštaja, kao i sve veći zahtevi sada zrelijeg društva, pružaju svetskim vladama nove obaveze, ali i više prostora za delovanje u oblasti zaštite čovekove okoline.
Londonski Ekonomist objavio je mapu zavisnosti pošumljavanja (odnosno seče drveća) od bruto društvenog proizvoda po kontinentima. Prema statistici, siromašne zemlje mnogo više seku šume od razvijenih, koje u sve većoj meri ponovo pošumljavaju prazne površine. Najbolji primer za takvo ponašanje je Brazil, u kome se za vreme najbržeg ekonomskog rasta u prošloj deceniji dnevno uništavalo amazonskih šuma površine jednog fudbalskog terena, da bi umesto njih masovno nicale plantaže soje i kafe. Prema podacima Organizacije za hranu i poljoprivredu UN i MMF, prekretna tačka u odnosu ljudi prema prirodi iznosi BDP od 18.500 američkih dolara.