Ugalj je „rođen“ sa prirodnim predispozicijama za uspešnu karijeru na tržištu ljudske civilizacije. Rudnici uglja isporučili su na površinu najveća čuda industrijske revolucije, ali i epidemiju pohlepe. Sa efikasnijim načinima eksploatacije ove kapitalne zaostavštine, nastale još u periodu ugljenisanja paprati, čovečanstvo je počelo da se ponaša kao pijani naslednik na lumpovanju.
Ugalj je jedinstveni mineral: uz plemenite metale on je jedna od nekoliko supstanci koje se u prirodi nalaze u neoksidisanom stanju i istovremeno među nekoliko supstanci koje najlakše oksidišu. Ako se uporedi ista težina uglja sa istom težinom drveta, ugalj je mnogo kompaktniji za skladištenje i prevoz nego drvo. Ugalj je „rođen“ sa prirodnim predispozicijama za uspešnu karijeru na tržištu ljudske civilizacije, a o njegovom ranom usponu svedoče i zapisi grčkog filozofa Teofrasta da su ga kovači koristili u svom radu još 320. godine pre nove ere. Na drugom kraju sveta, Kinezi su otkrili prednosti uglja u pečenju porcelana i korišćenju prirodnog gasa za osvetljenje.
U ekonomskoj istoriji engleskog grada Njukasl, koji je danas univerzitetski i centar novih tehnologija, najzanačajnije mesto pored vune zauzimaju rudnici uglja. O tome svedoči i povelja iz 1234. godine da slobodni građani imaju privilegiju da kopaju ugalj, dok uredba koja pokušava da uredi probleme nastale oko prava trgovine ugljem u Londonu datira iz 14. veka. Pola veka kasnije, ugalj je bio u opštoj upotrebi kao gorivo među staklarima, pivarima, proizvođačima alkoholnih pića i šećera, sapundžijama, kovačima, bojadžijama, ciglarima, krečarima, topioničarima i bojačima pamučnog platna.
Ugalj je, međutim, tek čekao veliki iskorak u njegovom daljem poslovnom pohodu kroz istoriju. Početak 17. veka ostao je upamćen i po pokušajima da se ćumur zameni ugljem u proizvodnji gvožđa; taj cilj je uspešno ostvario jedan kveker, Abraham Darbi, 1709. godine. Tim izumom je omogućena konstrukcija visoke peći velike moći. Dalji razvoj u proizvodnji kovanog gvožđa morao je da sačeka pumpu koja efikasnije ubacuje vazduh u peć. Taj zadatak je ispunila Vatova parna pumpa, a veća potražnja za gvožđem, koja je nakon toga usledila, zauzvrat je povećala potražnju za ugljem.
Kvantifikacija života
U međuvremenu, ugalj je diversifikovao svoju delatnost: pojavio se na tržištu kao gorivo za grejanje domaćinstava i za pogonsku energiju. Do kraja 18. veka, ugalj je počeo da zamenjuje tekuće izvore energije za osvetljenje, pomoću naprava za proizvodnju gasa za prvi sistem javne rasvete, čiji je tvorac bio Džejms Mardok. Drvo, vetar, pčelinji vosak, loj, semeno ulje – sve to je postepeno zamenjeno ugljem i derivatima uglja, mada se efikasan tip goriva pojavio tek kada je elektricitet bio spreman da zameni gas za osvetljenje. Ugalj, koji se mogao iskopati unapred, znatno pre korišćenja, i koji se mogao skladištiti, omogućio je industriji da ne zavisi od uticaja godišnjih doba i hirova vremena.
Nova industrija je dominantno počivala na rudniku i njegovim proizvodima, koji su odredili i njene karakteristične izume u daljem usavršavanju. Iz rudnika je na površinu isporučena parna pumpa, parna mašina, parna lokomotiva, a nakon nje i brod na paru. Rudnik je bio tvorac ideja o dizalici, liftu i metrou za gradski prevoz. Železnica je, takođe, došla direktno iz rudnika: tračnice sa drvenim šinama su postavljene u Njukaslu 1602. godine. Ali, one su bile uobičajene u nemačkim rudnicima sto godina pre toga, jer su omogućile da se teška kolica sa rudom lako pokreću preko neravne i inače teško premostive površine. Kombinacija tračnica presvučenih gvožđem, niza vagona i lokomotive, prvi put korišćena u rudnicima početkom 19. veka, primenjena je u prevozu putnika jednu generaciju kasnije. Gde god su išle gvozdene tračnice tog novog sistema kretanja, pratili su ih rudnici, jer glavni proizvod koji je železnica prenosila bio je – ugalj. Grad iz 19. veka je i po funkciji i po izgledu postao produžetak rudnika uglja, a oko njega se koncentrisala i teška industrija, kako bi bila što bliže sirovini od koje je postala zavisna.
Zbog potrebe za efikasnijim rudarstvom koje bi moglo doseći dublja nalazišta, ulagali su se napori da se osmisli pumpa snažnija od ljudskog ili konjskog rada, koja bi bila dostupnija od vetrenjača ili vodenica. Ti napori doveli su do razvoja parne mašine, koju je konačno usavršio Vat, ali koja je predstavljala skupu investiciju, kao i mašine koje je ona pokretala. Dvadesetčetvoročasovni rad koji je karakterisao rudnik i visoku peć, sada se preselio u druge industrije koje su do tada poštovale razgraničenje dana i noći. Parna mašina je određivala ritam.
Činjenica da je snaga pare efikasnija u velikim jedinicama nego u malim, podstakla je tendenciju ka velikim postrojenjima i dovela do toga da veličina postane simbol efikasnosti. Uz veliku parnu mašinu, veliku fabriku, veliku farmu sa resursima, veliku visoku peć, ustoličilo se uverenje da je efikasnost u direktnoj srazmeri sa veličinom. Uz integrisanje železničkog sistema i rast međunarodnog tržišta, gradovi su bivali sve naseljeniji, a nove urbane sredine pratile su glavne linije prevoza. Prosperitet tih novih oblasti meren je veličinom njihovih fabrika, populacije i tekućom stopom rasta. Tako je parna mašina, na svaki način, naglašavala kvantifikaciju života. Do 1852. železnica je stigla do Indije, do 1872. u Japan, a do 1876. u Kinu. Gde god je išla, sa sobom je prevozila ideje i tehnologije rudarske civilizacije.
Nešto za ništa
Čovečanstvo je došlo u posed kapitalnog nasledstva, koje je nastalo još u periodu ugljenisanja paprati. Ali, eksploatacija uglja je u svom „prtljagu“ nosila i nedostatke, koji nisu pratili dobijanje energije iz živih biljaka, vetra ili vode. Sve dok su nalazišta uglja u Engleskoj, Velsu, Ruru bila duboka i bogata, ograničenja nove privrede mogla su da se zanemare. Ali čim su ostvareni prvi laki dobici, na svetlo su isplivale teškoće oko održavanja tog procesa. Jer, rudarstvo je kradljiva industrija. Vlasnik rudnika neprestano troši svoj kapital, a kada se površinske količine smanje, cena po jedinici vađenja minerala i ruda postaje sve veća. Kada se nalazišta u nekom rudniku iscrpe, on mora da se zatvori, a iza sebe ostavlja razvaline, napuštena postrojenja i naselja. Nus proizvodi su zagađeno i narušeno okruženje, a krajnji proizvod je iscrpljen.
Iznenadno sticanje kapitala u obliku ogromnih polja uglja, kod ljudi je izazvalo groznicu za eksploatacijom. Delatnosti u 19. veku sastoje se od niza groznica: zlatnih, gvozdenih, bakarnih, naftnih, dijamantskih… Želja za brzim ličnim bogaćenjem proširila se svuda: farme sa nalazištima u Sjedinjenim Državama eksploatisane su kao da su rudnici, a isto je rađeno i sa vađenjem minerala na šumskim obroncima. Čovečanstvo se ponašalo kao pijani naslednik na lumpovanju. Bez obzira na činjenicu da li je izvor energije preživeo ili se ugasio, navike u nekontrolisanoj eksploataciji i rasipničkom trošenju više nisu mogle da se zauzdaju, uprkos sve očiglednijim štetama po prirodu.
Društvene posledice očitovale su se još brže i pogubnije: narušeni moral, očekivanje da se dobije nešto za ništa, nezainteresovanost za uravnoteženi način proizvodnje i potrošnje, navikavanje na ruševine i otpad kao deo normalnog ljudskog okruženja. Tako je ugalj, čija se karijera bliži zalasku, od jedinstvenog minerala preimenovan u čovekovog nevoljnog saučesnika u zločinu, u kome je i sam postao žrtva.