Kanadski premijer Džastin Trudo iznenadio je svetsku javnost kada je 30. januara – dan nakon napada na džamiju u gradu Kvebeku u kojem je poginulo 6 i ranjeno 19 ljudi – događaj okarakterisao kao teroristički napad. To je naime prvi put da je jedan napad na muslimane na Zapadu nazvan terorizmom. Njegovu “grešku” smesta su “ispravili” kanadski sudovi, koji su napadača Aleksandra Bisonetea – inače kanadskog frankofonog nacistu – optužili za višestruko ubistvo i pokušaj ubistva, ali ne i za terorizam. Takva optužnica zapravo nije iznenađenje. Norveški nacista Anders Brejvik takođe je originalno optužen za ubistva (njih 77), a za isto kazneno delo upravo se goni i Beate Čepe, pripadnica nemačke nacističke organizacije koja je ubila devetero ljudi turskog i grčkog porekla o čemu je snimala i propagandne crtane filmove.
Sve to zajedno ne znači da su evropske ili severnoameričke zemlje nesklone podizanju optužnice za terorizam. Nasuport tome, retki preživeli napadači za koje se pokaže da su gledali propagandne klipove tzv. Islamske države ili Al-Kaide gotovo uvek odgovaraju za to kazneno delo koje se tretira kao teže u odnosu na obično ubistvo. Za Bisonetea je, prema navodima policije, utvrđeno da je bio pripadnik nacističkih grupa. Njegov napad zapravo je u velikoj meri inspirisan onima koje su počinili poklonici spomenutih “džihadističkih” grupa. Jedino što je nedostajalo da se njegov čin okarakteriše kao terorizam je da napadač bude musliman, a da žrtve to ne budu. Ove zapadne pravosudno-političke nelogičnosti posledica su proglašenog “rata protiv terorizma”, koji nema linije fronta i nema definisane sukobljene strane, pa omogućava pojedinim zemljama da proizvoljno koriste pravna sredstva prema potrebi.
Ranije definisan kao namerno ciljanje civilnog stanovništva radi izazivanja panike, terorizam je sada postao oznaka koja se odnosi isključivo na dela “nedržavnih aktera” ili čak pojedinaca koja se uklapaju u sliku “islamskog napada na Zapad”. S druge strane, zapadne države, a posebno SAD, sopstvena vanpravosudna ubistva ili višegodišnja internisanja civila bez suđenja tretiraju po ratnom pravu, pri čemu svaki civil može biti proglašen neprijateljskim borcem. Naravno, nema nikakve sumnje da zverski napadi za koje odgovornost preuzima tzv. Islamska država predstavljaju terorizam, no on se ujedno hrani osjećajem neravnopravnosti i nepravde zapadnih “dvostrukih aršina” te opravdava kao “nužna odmazda”.
U klasičnom “začaranom krugu”, oba terorizma (nacistički i džihadistički) prosperiraju na utisku “sukoba civilizacija” koje ovo stvara, a popusti koje zapadno pravosuđe nudi nacistima u odnosu na džihadiste idealno se uklapaju u taj narativ i daju veliki podsticaj rastu rasno-verski motivisanog nasilja.